In de meeste politieke systemen onder het kapitalisme zijn partijen de politieke basiseenheden. Ze strijden onderling om de controle over het staatsapparaat. Deze strijd tussen politieke partijen om de staatsmacht kan het alleen maar kapitalisme reproduceren – zowel in privé als in staatsvorm. Politieke partijen zijn klassenverdeeld in burgerlijk-bureaucratische apparaten, bestaande uit professionele politici en ideologen en de kleinburgerlijk-proletarische basis. Deze laatste bieden manoeuvreerruimte voor leidende partijpolitici in hun politieke competitie. Deze competitie vindt plaats in pluralistische democratische meerpartijendictaturen in de vorm van vrije verkiezingen. Bovendien ontwikkelden zich in de geschiedenis van politieke vormen van kapitalistische heerschappij en concurrentie ook fascistische en marxistisch-leninistische eenpartijdictaturen.
Aanhangers van het marxisme-leninisme zullen in de propagandastrijd tegen ons opnieuw de laatste zin gebruiken om ons ervan te beschuldigen dicht bij de theorie van het totalitarisme te staan. Dit is natuurlijk complete onzin. De theorie van het totalitarisme is bedoeld om de praktijk van het liberaal-democratische politieke centrum te rechtvaardigen en een pluralistische democratische meerpartijendictatuur ideologisch te onderscheiden van fascisme/nationaalsocialisme en ‘communisme’. In tegenstelling tot het marxisme-leninisme, dat zich, binnen het raamwerk van stabiele democratieën, als kleinburgerlijke oppositiebeweging, opportunistisch aan hen aanpast. Wij, sociaalrevolutionairen, strijden even consequent tegen democratische regimes als tegen alle andere staatsvormen van bestuur, inclusief marxistisch-leninistische partijdictaturen. Het feit dat het burgerlijk privékapitalistische anticommunisme ook deze partijdictaturen bestrijdt, creëert geen enkele inhoudelijke overeenkomst. Integendeel, het privékapitalistische anticommunisme gebruikt het lelijke gezicht van de marxistisch-leninistische partijdictaturen uit het verleden (Sovjet-Unie, Oost-Duitsland, Joegoslavië…) en het heden (China, Vietnam en Cuba) om tegen het communisme aan te zetten. Wij betogen daarentegen dat het marxisme-leninisme niets anders is dan roodgekleurd anticommunisme en niets gemeen heeft met het communisme als sociaalrevolutionaire bevrijdingsbeweging van het proletariaat. ‘Communistische’ partijen zijn doorgaans de meest weerzinwekkende van alle burgerlijke partijen, omdat ze alleen het kapitaal en de staat kunnen reproduceren door middel van hun ‘revolutionaire’ ideologie en politieke praktijk. De weinige uitzonderingen die er wel waren, moeten kritisch worden beoordeeld.
In democratische landen is het noodzakelijk onderscheid te maken tussen kleinburgerlijke protestpartijen (in stabiele democratieën, fascistische en jonge sinds het begin van de jaren 80 GroenLinks, marxistisch-leninistische, trotskistische en linkse sociaal-democratische partijen) en degenen die volledig erkend zijn door de burgerij en diep geïntegreerd zijn in het nationale kapitaal en loyaal aan de systeem van de grote burgerlijke oppositiepartijen. Natuurlijk hebben kleinburgerlijke protestpartijen een sterke neiging om te transformeren in grote burgerlijke systeempartijen.
In tegenstelling tot de kapitalistische warenproductie, de burgerlijke staten als een politiek geweldapparaat in dienst van de kapitaalvergroting, de gezinnen als biosociale reproductieve relaties, en het burgerlijke nationalisme en internationalisme, zijn politieke partijen niet de absoluut noodzakelijke basiseenheden van de burgerlijke politiek. In middeleeuwse handelskapitalistische stadsrepublieken, absolute monarchieën, islamitische theocratieën of militaire dictaturen speelden en spelen politieke partijen geen enkele rol of zijn ze slechts van secundair belang. Maar tijdens de concrete ontwikkeling van de burgerlijke politiek in de 19e, 20e en 21e eeuw ontwikkelden politieke partijen zich en werden, hoewel niet absoluut noodzakelijk, wijdverspreide basiseenheden van de burgerlijke politiek.
Sociaal revolutionaire vonk 